Insulinooporność

Badanie na insulinooporność należy wykonać przy pojawianiu się następujących objawów:

• zwiększenie masy ciała, przede wszystkim w obrębie brzucha;
• napady głodu w krótkim czasie po spożyciu posiłku;
• ochota na słodycze;
• problemy z chudnięciem;
• rozdrażnienie, słaby nastrój, poczucie ciągłego zmęczenia;
• problemy z koncentracją, pamięcią, bóle głowy, bóle stawów, uczucie zimna.

Warto zaznaczyć, że insulinooporność nie jest traktowana jako osobna jednostka chorobowa. Jest to objaw towarzyszący pogarszającej się sprawności metabolicznej organizmu, wynikającej z niewłaściwej gospodarki insulinowej. Krew osoby cierpiącej na insulinooporność wykazuje duże stężenie insuliny i wysoki poziom glukozy (hiperglikemię).

Hiperglikemia jest poważnym obciążeniem dla nerek, stąd badaniu insulinooporności często towarzyszą testy, oceniające metabolizm lipidów, białek oraz enzymy wątrobowe. Badanie laboratoryjne zawiera też ocenę wydzielania TSH, hormonu regulującego tarczycę.

Test ten poleca się także amatorom używek: alkoholu, nikotyny, narkotyków, a także pacjentom, poddawanym leczeniu farmakologicznemu z użyciem m.in statyn, diuretyków, beta-blokerów.

Najprostszym badaniem na wykrycie insulinooporności jest test z krwi oraz badanie poziomu cukru w organizmie. Na ich podstawie diabetolog otrzyma informacje o metabolicznej sprawności pacjenta. Dodatkowo zalecone badania pozwolą stwierdzić, czy nie występują schorzenia wątroby, układu krążenia czy nerek, spowodowane insulinoopornością.

Badanie na insulinooporność wiąże się z koniecznością pobrania kilku mililitrów krwi pacjenta. Następnie krew przekazywana jest do laboratorium i poddawana analizie pod kątem wskazanych przez lekarza parametrów.

Badania na insulinooporność wykonywane na podstawie próbki krwi wymagają od pacjenta bycia na czczo. Każde badanie wymaga od pacjenta odpowiedniej higieny ciała.